Karine B. Eindelijk een diagnose; daarna de zoektocht naar de passende medicatie. Deel 5 a.
04/07/2022 - 11:22
49 jaar en op pensioen; medisch pensioen om precies te zijn. In normale omstandigheden kijk je toch uit naar jouw pensioen, maar in mijn geval was het meer een noodzakelijk kwaad.
Ik voelde mij nutteloos, had weinig sociale contacten en geraakte in een sociaal isolement. Aangezien mijn werk steeds mijn hobby was geweest, wist ik echt niet wat er nog tot mijn interessewereld kon behoren.
Iets actiefs ondernemen was gezien mijn slechte gezondheidstoestand niet wenselijk. Lezen lukte nauwelijks omwille van mijn zwakke concentratie. Wanneer ik twee bladzijden verder was, wist ik al niet meer wat ik gelezen had.
Toch was het de laatste tijd toen iets beter met mijn migraine. Omwille van mijn hartritmestoornissen werd mij door de cardioloog Inderal, een bètablokker, voorgeschreven. Deze bleek een gunstig effect te hebben op mijn hoofd.
Dat was aardig meegenomen!
Ik was dus op zoek naar een passende hobby. Niet te intensief; dus zowel fysiek als mentaal niet te belastend. Omdat ik al van in mijn kindertijd de liefde voor bloemen en planten heb meegekregen, schreef ik mij in voor een cursus bloemschikken op donderdagnamiddag. Ik dacht dat het mij mentaal ook wel deugd zou doen om nog eens onder de mensen te komen. Het bloemschikken op zich was leuk, verrijkend, maar het was er te druk. De groep was té groot, er was té veel gebabbel, er waren té veel omgevingsgeluiden én er was de tijdsdruk om op tijd het bloemstuk af te werken. Na het bloemschikken werd ik geveld door hevige vermoeidheid en zware migraine! Ga je naar het bloemschikken voor een ontspannende namiddag te hebben en keer je terug met een stomme migrainekop!
Was het de geur van de bloemen? Waren er te veel prikkels zoals het gebabbel en de omgevingsgeluiden? Was het de tijdsdruk om het bloemstuk op tijd af te werken? Of was het de samenloop van omstandigheden omdat ik de Inderal had moeten ruilen voor een andere bètablokker? De Inderal zorgde steeds voor een bloeddrukval. Op aanraden van de cardioloog startte ik met Bisoprolol, een andere soort bètablokker.
Geen idee wat de meest uitlokkende factor was, maar ik moest de laatste tijd toch meer en meer vakjes in mijn migrainedagboek invullen.
Soms waren er van die dagen …Ogen open, ogen dicht … Het maakte niets meer uit!
Het migrainecijfer werd een 7! Alles irriteerde mij …
Waarom haalde niemand die kinderen weg uit de tuin van de buren?! En dan die blaffende hond van enkele huizen verder! Die luide muziek van bij de overburen! Het geluid van de grasmaaier achter ons huis!
“Kan het allemaal wat minder!!!” Ik schreeuwde het in de richting van het raam. Oordoppen waren de enige oplossing om een beetje aan de geluiden te ontsnappen. Maar die veroorzaakten anderzijds een grote binnendruk in mijn hoofd. En ik dacht als de binnendruk te groot wordt … krijg ik daar dan geen hoofdpijn van?
Ik wou dat het stopte! Maar het stopte niet! En niet alleen de migraine …
Ik moest me zelfs opnieuw voorbereiden op de zoveelste operatie. Door de vele buikoperaties en neuromusculaire problemen kreeg ik last aan mijn blaas en darmen. Er was geen connectie meer tussen mijn hersenen en mijn blaas en darmen. Mezelf dagelijks sonderen en één keer per dag mijn darmen spoelen moest een routineklus worden. Ook hiervoor moest ik een dagboek bijhouden om aan te tonen of ik eventueel in aanmerking zou komen voor het implanteren van een neurostimulator. Na iets meer dan een jaar administratieve rompslomp was het dan eindelijk zo ver. Dit implantaat heeft mijn levenskwaliteit aanzienlijk veel verbeterd. Dankzij de neurostimulator kan ik weer op een normale manier naar het toilet.
Toen het toiletgebeuren weer normaal verliep, probeerde ik het maandelijks bloemschikken te hervatten. Weliswaar in een andere groep en op een andere namiddag omdat dan de groep minder groot was. Minder mensen betekende ook minder gebabbel, minder omgevingsgeluiden … Er was wel nog de werkdruk om binnen de gestelde tijd het bloemstuk af te werken.
Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar als ik onder druk moet presteren én ik daarbij word opgejaagd door gebrek aan tijd – ik ben nogal perfectionistisch- dan valt het mij op dat dit vaak een trigger is voor migraine. Dus stilaan begon ik eraan te denken om thuis een eigen bloemschikruimte te creëren en rustig op het gemak, op mijn eigen tempo, thuis zelf aan bloemschikken te doen.
Helaas ‘alleen’ is niet wat ik voor ogen had … ik wou juist meer onder de mensen komen. Maar mijn hoofd kon er duidelijk niet tegen … En met oordopjes gaan bloemschikken is ‘not done’ …
Het was dus kiezen tussen sociaal contact én migraine of alleen en geen migraine …
(wordt vervolgd)
