Karine B. Eindelijk een diagnose; daarna de zoektocht naar de passende medicatie. Deel 10
01/12/2022 - 10:19
1 november, de dag waarop we de heiligen herdenken, gaan wij naar jaarlijkse traditie richting de Ardennen. Mijn dierbaren heb ik reeds op 30 oktober al een bezoekje gebracht.
Hun graf is al netjes opgesmukt met een zelfgemaakt bloemstukje zodat ik met een goed gevoel richting de Ardennen kan vertrekken. Dit jaar gaan we richting Nismes in de streek van Viroinval. Ik kijk er echt naar uit!
De laatste tijd gaat het vrij goed wat mijn migraine betreft. Ondertussen heb ik de Topamax volledig afgebouwd – het afbouwen zelf heb ik bewust heel traag gedaan – in overleg met de neuroloog. Vanaf nu enkel Emgality als preventieve medicatie; nog tot en met de maand januari. Dan ga ik noodgedwongen voor een periode van drie maanden in ‘drugholiday’. Gelukkig komen er nu door de Emgality geen extra kilootjes meer bij.
De extra vijf kilogram er opnieuw af krijgen is helaas wat moeilijker. Ik eet gezond, drink voldoende water en ik ben actief volgens mijn mogelijkheden en beperktheden. Maar dan nog lukt het mij niet om mijn gewicht van voor de start met Emgality op mijn weegschaal te zien verschijnen…Ik zou best wel wat actiever willen zijn, maar veel wandelen is nog steeds niet aan de orde omwille van mijn knieblessure.
Daarom vandaag de kortste route in het park ‘Le Fondry des Chiens’.
Rond 11u komen we aan in de streek van Viroinval. Prachtige omgeving!
De herfstkleuren – vijftig tinten bruin – maken het plaatje compleet. Eigenlijk hou ik meer van de zee dan van het bos, maar tijdens de herfst kan een uitstap naar het zuidelijke deel van ons landje mij wel bekoren.
Onze wandeling start aan het domein ‘Les Jardins d’O de Nismes’. Een mooi groot waterpark waar zowel kinderen als hun ouders plezier beleven aan de vele waterpartijen. Een ronddraaiend reuzenrad dat water in de plaats van mensen vervoert, loopbruggetjes over het water, pedalo’s op de vijver, fonteintjes, ganzen, eendjes, …
Ik leef mij alvast uit met een fotoshoot van de ganzen! Daarna starten we met het bewegwijzerde parcours. Wij moeten de rode rechthoekjes volgen. Dat is de kortste tour; een afstand van vier kilometer is voor mij méér dan genoeg.
We wandelen langs kronkelende paadjes, eerst tussen dikke rijen loofbomen, dan weer langs weiden waar schapen aan het grazen zijn en uiteindelijk moeten we langsheen de vele loof - en naaldbomen het hoogste punt bereiken.
Het landschap is er sterk glooiend en dat heeft een effect op mijn knie en ademhaling.
Knieblessure, inspanningsintolerantie, hartritmestoornissen … het glooiend landschap doet me fysiek geen deugd. Mijn onregelmatige ademhaling en hartslag zijn ook een trigger voor mijn hoofdpijn. Ik voel de migraine opkomen …
Tranen komen in mijn ogen. Kies ik dan de kortste route, vier kilometer, en zijn we nog maar halverwege de wandeling…Stoppen is geen optie, terugkeren heeft geen zin, dus even halthouden en van de omgeving genieten is de beste keuze.
Weer word ik nog maar eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik moet in alles wat ik doe doseren. We zitten op een omgewaaide boomstam te midden van onze prachtige natuur. We praten niet, maar luisteren naar de geluiden die de natuur ons te bieden heeft. Al hoor ik zelf in de eerste plaats mijn onregelmatige ademhaling, mijn bonzend hart én een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “Ik hoop dat de migraine niet doorzet.”
Na een tijdje hoor ik toch stilaan de vogeltjes, het ritselen van de bladeren en mijn hoofdpijn ebt weg. Goed zo! Een Naratriptan is deze keer niet nodig. Enkel nog de kniepijn verbijten.
We zetten onze wandeling rustig verder en na één kilometer komen we bij een magische plek. Adembenemend mooi!
‘Le Fondry des Chiens’ is een zinkgat. Het is een grote ravijnachtige put met grillige uitstekende rotspartijen; gevormd door weggespoeld kalkgesteente. De put is wel honderd meter lang en tot twintig meter diep.
Hoe die ravijnachtige put ontstaan is, moeten jullie maar eens googelen en lezen op de Wikipedia van Le Fondry des Chiens.
Klik! Klik! Klik! Mijn fototoestel heeft het druk!
Vanuit elk mogelijk oogpunt probeer ik deze prachtige locatie in beeld te brengen. Vanop een rots zit ik vol verwondering te kijken. Prachtig! Zalig! Tot slot moeten we nog één kilometer wandelen om de lus van onze wandeling te sluiten. Deze keer stappen we vooral in dalende lijn. Beter voor mijn knie zou je denken, maar toch niet! De laatste kilometer is er één met een heel pijnlijke knie, maar ik ben toch zo trots en zo blij dat ik dit magische punt van ‘Le Fondry des Chiens’ heb bereikt.
Terug in het dorp van Nismes trakteren we onszelf op een lekkere Dame Blanche. En die vijf kilogram die er nog af moet?
Dat zal voor een andere keer zijn …
(wordt vervolgd)
