Karine B. Eindelijk een diagnose; daarna de zoektocht naar de passende medicatie. Deel 3
27/04/2022 - 13:12
Ik was achtentwintig jaar en een gescheiden moeder met een zoontje van drie jaar.Een uitdaging waarvoor ik niet zelf had gekozen. We hadden vrij snel een nieuwe woning gevonden.
Jasper had ik voor het gemak toch maar meegenomen naar de school waar ik werkte. Aanvankelijk vond ik een school in de woonomgeving beter voor zijn sociale ontwikkeling, maar dit zou mij meer stress geven om hem vroeger naar school te moeten brengen én na mijn werktijd terug op tijd te kunnen gaan ophalen.Dus als ik een stressfactor kon vermijden, moest ik dat maar doen.Het bleek achteraf een goede beslissing te zijn.
Ik had het best wel druk, maar toch kon ik een goed evenwicht vinden tussen mijn werk en mijn klein ‘gezinnetje’.
Als er rust in mijn hoofd is, ben ik blij. En dan bedoel ik niet alleen als het hoofdpijnbeest slaapt, maar ook als mijn to-do lijstje klaar is.Ja, ik ben altijd al een lijstjes-mens geweest én ik zal dat wellicht ook altijd wel blijven; vroeger op papier en van tegenwoordig ook meer en meer digitaal.Oplijsten om niets te vergeten …Afvinken vind ik het heerlijkst!Al zijn mijn lijstjes helaas nooit helemaal afgevinkt.
Jasper was twee op de vier weekends bij zijn papa. Dan probeerde ik vooral aan mezelf te werken. Ik trok dan vaak de natuur in met ‘lotgenoten’; gescheiden mama’s of papa’s die ook op hun beurt hun leven weer op de juiste rails probeerden te krijgen.
Dit bracht mij tot rust. De combinatie van natuur en de deugddoende gesprekken werkten voor mij therapeutisch.
En ik moet eerlijk toegeven dat het hoofdpijnbeest mij minder en minder te pakken kreeg.
Was het door de ontstekingsremmers die ik door de reumatische klachten toch ook nog vaak moest innemen? Of was het door de balans tussen werk en gezin én het af en toe even tijd nemen voor mezelf in de stilte van de natuur …
Wie zal het zeggen? Maar ik werd wel steeds meer en meer een tevreden mama.
Jaren vlogen voorbij en stilaan was er weer ruimte voor een tweede persoon in mijn leven. Spannend … maar tegelijkertijd ook weer stressvol! Opnieuw veel vragen in mijn hoofd!
Zou ik het Gentse verlaten en verhuizen naar de Vlaamse Ardennen? Het was een grote stap, maar Jasper moest toch net naar het middelbaar, dus de ideale timing?
Zou mijn woon-werkverkeer niet té belastend worden? Super veel vragen spookten door mijn hoofd, maar uiteindelijk heb ik de sprong toch gewaagd.
De verhuis naar de Vlaamse Ardennen was een hele aanpassing. Eerst woonden we een jaartje in Ouwegem en ondertussen bouwden we aan onze woning te Zingem. Ook Jasper leerde nieuwe vrienden kennen in zijn school in Oudenaarde en in de plaatselijke voetbalclub.
Alles leek echt goed te gaan tot bij mij in de zomer van 2008 baarmoederhalskanker werd vastgesteld. Er werd snel ingegrepen en de arts stelde een totale hysterectomie voor. Hup! Daar ging mijn spiraaltje! Ik belandde dus van de ene op de andere dag in de menopauze. Ik had niet alleen schrik van het kankermonster, maar vooral ook nog van het hoofdpijnbeest.
Wat zou de plotse menopauze doen met het hoofdpijnbeest?!
Toen ik voldoende hersteld was ging ik opnieuw werken. Het woon-werkverkeer was voor mij toch een hele opgave! De N60, de E17 … van de ene file naar de andere … die stress deed me echt geen deugd. Ik moest steeds vroeger vertrekken en ik kwam steeds later thuis.
Ook kwam dat stomme hoofdpijnbeest in alle hevigheid terug! Het begon met een heel lichte druk op mijn rechter slaap en een stijf gevoel in mijn hals.
Over de middag hield ik het al niet meer van de hoofdpijn en ’s avonds stond ik met priemende koppijn, alsof er een speer door mijn rechteroog ging, te koken.Soms werd ik gewoon misselijk van de geur. Vaak lukte het mij niet meer om zelf nog iets te eten.
Ik ging dan op bed liggen met een ice pack op mijn hoofd en een kersenpittenkussen in mijn nek. Als medicatie nam ik een Paracetamol, als die tenminste in mijn maag wou blijven zitten.
Tot overmaat van ramp ben ik in de periode tussen 2008 en 2012 nog verschillende keren geopereerd in mijn buik. Na de hysterectomie vond ik de colonresectie ook nog wel een zware ingreep die mij zowel fysiek als mentaal een zware klap had gegeven. De andere buikoperaties waren een gevolg van de twee vorige; complicaties, verklevingen … maar elke keer moest ik weer onder volledige narcose. En telkens opnieuw kwam het hoofdpijnbeest weer om de hoek gluren.
Na elke herstelperiode hervatte ik plichtsbewust opnieuw mijn job.
Telkens opnieuw even gedreven …
Maar ik moest steeds harder vechten tegen die stomme hoofdpijn én nog een aantal andere klachten zoals hevige vermoeidheid en sterke spier-en gewrichtspijnen. De ontstekingsremmers en de Paracetamol hielpen mij niet meer verder vooruit.
Mijn to-do lijstje werd steeds langer. Mijn verbeterwerk stapelde zich op. Curverbakken vol verbeterwerk voor in het weekend. Weekend … tijd om te recupereren! Maar helaas niet voor mij …
Ik moest in het weekend bergen werk inhalen. Zo kon het niet langer.
De huisarts stuurde mij naar het ziekenhuis.
Daar werd ik op de diensten ‘Inwendige Geneeskunde’ en ‘Neurologie’ grondig onderzocht. Ik zie de arts nog zo voor mij … “Mevrouw, het is niet 5 voor 12, maar 10 over 12!”
Van toen af aan werden er heel veel diagnoses gesteld; CVS, fibromyalgie én MIGRAINE! Er werd mij eerst volledige rust voorgeschreven. Daarna moest ik een uitgebreid revalidatieproces doorlopen m.b.t. CVS en fibromyalgie.
Eerst consultaties bij de psycholoog – Ik was toch niet gek?!
Aangevuld met cognitieve gedragstherapie – Leren leven volgens een schema of rooster, m.a.w. nog meer lijstjes?! En wekelijkse hydrotherapie – Relaxerende oefeningen in een super verwarmd zwembad!
Eerst stond ik er sceptisch tegenover.
Ik dacht bij mezelf …Misschien ben ik te vroeg herbegonnen na de kanker en de vele buikoperaties … Maar eigenlijk heeft het revalidatieprogramma mij wel tot inzichten gebracht.
In het rooster van de cognitieve gedragstherapie werd ook tijd gemaakt voor me-time en rust. Dit had ik de laatste tijd echt uit het oog verloren.
En ik denk dat migrainepatiënten dat écht wel nodig hebben; iedereen wel zeker?
Eens af en toe op de rem gaan staan!
Dus in 2012 kreeg ik voor het eerst te horen dat ik migraine heb. Het hoofdpijnbeest kreeg eindelijk een naam!
Vanaf dan zijn de neuroloog en ik samen op zoek gegaan naar de meest passende medicatie.
(wordt vervolgd)
