Karine B. Eindelijk een diagnose; daarna de zoektocht naar de passende medicatie: deel 2

23/03/2022 - 18:05

Ik was zestien jaar, een middelmatige leerlinge in het ASO en door ons schooluniform groen-grijs-wit uiterlijk weinig opvallend in de groep. Toch had ik één speciaal accessoire; mijn bril met roze glazen.

Zoals ik al eerder vertelde was het de bedoeling dat deze bril zou helpen tegen mijn vervelende hoofdpijnen. Helaas …De bril maakte stilaan meer plaats voor een etuitje met pijnstillers. Verschillende soorten heb ik uitgetest; het ene medicijn hielp al beter dan het andere. Mijn ene kastje leek wel een mini apotheek; de doosjes netjes gerangschikt volgens alfabet.

Deze ordening en classificatie paste perfect bij mijn manier van zijn; ordelijk en perfectionistisch. Maar het ultieme doosje met dé passende medicatie ontbrak nog in het rijtje. Soms ging ik op school mij even afzonderen op het toilet. Laat dit nu hét plekje zijn waar je echt alleen tot rust kunt komen. Eens vijf tot tien minuutjes mijn ogen toe en ondertussen een koud flesje tegen mijn voorhoofd duwen! Het werd ondertussen een routine …Heel vaak hield ik deze hoofdpijnaanvallen verborgen. Ik wilde niet ‘de zielige’ uithangen.

Wanneer ik ging stappen met vriendinnen, moest ik meestal de volgende dag de prijs betalen. Vaak kon ik niet eens mee! Twee avonden achter elkaar stappen was al helemaal niet aan de orde; dit kon ik gewoonweg niet. Voor mijn omgeving was het vaak onbegrijpelijk waarom ik niet mee zou gaan stappen. Want wie wil dat nu niet?! Maar van willen was geen sprake! Ik kon dit gewoon niet! Dus verzon ik wel een smoes. Wanneer ik dan thuis met hoofdpijn op mijn bed lag, wetende dat mijn vriendinnen op dat moment veel plezier hadden waarover ik de volgende dag niet mee kon praten, gaf me dat een eenzaam gevoel. Je bent immers jong en je wil genieten!

Op aanraden van de arts ben ik met een lichte anticonceptiepil gestart. Geen lief en wel aan ‘de pil’! Volgens de arts zou een regelmaat in mijn hormonale cyclus ook beterschap brengen en de hoofdpijnaanvallen onder controle houden. Ik moest aan mijn opleiding voor onderwijzeres beginnen en als deze pil voor verlichting kon zorgen, dan kon ik dat maar beter uittesten. Dat was een grandioos plan!

De hoofdpijnaanvallen waren niet volledig weg, maar situeerden zich enkel nog in de week voor ik ongesteld moest worden. Daar kon ik naar én met leven!

Gedurende mijn opleiding probeerde ik in mijn planning zoveel mogelijk rekening te houden met mijn hoofpijn-week. Gedurende deze week lag ik nog vaak met icepacks op bed en hing ik nog kotsmisselijk boven de wc-pot. Het derde jaar van mijn opleiding bestond voor het grootste deel uit stage. Dan was het echt afzien! Het was ook vaak zo’n tweestrijd met mezelf … Mijn stagementor inlichten over mijn hoofdpijnaanvallen of niet? Ik wou immers geen medelijden opwekken; wel een goede en objectieve beoordeling van mijn stageperiode krijgen. Gelukkig heb ik mijn opleiding succesvol kunnen beëindigen en mijn diploma met onderscheiding super trots in ontvangst kunnen nemen.

Het was september 1989, mijn eerste echte werkdag … nog net geen éénentwintig jaar en een nieuwe fase in mijn leven was begonnen. Wat voelde ik mij fier dat ik voor een volledig schooljaar – wat toen niet zo evident was – de juf mocht zijn van een groep kinderen van het derde leerjaar. We hadden samen een supermooi jaar! Ondertussen had ik ook al een hele tijd een vaste vriend en geloof het of niet, maar het geluk hormoon had dit jaar toch gewonnen van het stomme hoofdpijnbeest.Ik werd dit jaar minder getriggerd en de hoofdpijnaanvallen werden steeds minder in aantal.

Zowel professioneel als privé verliep alles in harmonie, we waren ondertussen gehuwd en toen ik vierentwintig jaar was besloten we om zwanger te worden. Stoppen met ‘de pil’ was dus een noodzaak. Het zou een periode van blijde verwachting moeten worden … maar toch had ik schrik. Zou het hoofdpijnbeest in alle hevigheid terugkomen?En dat in combinatie met zwanger worden waarbij het nemen van pijnstillers geen optie meer zou zijn?

Zoveel vragen die op mij afkwamen, waarop niemand een antwoord kon geven.

En ja, waar ik al voor gevreesd had werd werkelijkheid. Stilaan kwam de hoofdpijn in alle hevigheid terug. Maar eens ik zwanger was, hield het hoofdpijnbeest zich op de achtergrond en werd het verdrongen door andere ‘beestjes’. Mijn zwangerschap kende een hobbelig parcours …

Van de gekende misselijkheidskwaaltjes tot uiteindelijk zwangerschapsdiabetes en veel spier -en gewrichtspijnen waarvoor ik werd doorverwezen naar de dienst Reumatologie. Maar negen maanden later én dertig kilogram zwaarder – ja, jullie lezen het goed dertig kilogram – werden we beloond met een schat van een baby die de naam Jasper kreeg. Daarna volgde voor mij een intens dieet! Ik had al onmiddellijk na mijn bevalling een weegschaal gevraagd, maar dat was een grote teleurstelling. Was destijds een beetje naïef van mij om te denken dat ik na de bevalling al veel kilo’s kwijt zou zijn! Jasper kon onmogelijk dertig kilogram wegen, toch?! De eerste kilo’s gingen er vlotjes af, veel vochtverlies … en de laatste vijf die zijn er uiteindelijk niet meer afgeraakt.

Ondertussen stond ‘de pil’ ook weer in mijn apotheekkastje klaar. Deze zorgde voor meer regelmaat in mijn hormonale cyclus en de hoofdpijnaanvallen kwamen weer met regelmaat de week voor ik ongesteld moest worden. Op de dienst Reumatologie had ik een hele reeks onderzoeken afgewerkt die ervoor hadden gezorgd dat ik nog enkele doosjes in mijn mini apotheek moest aanvullen. En het waren nu net deze doosjes – Plaquenil en een bereiding met Cortisone, – die ervoor zorgden dat ik minder hoofdpijnen had.

Goed meegenomen zou je kunnen zeggen, maar wel jammer dat er ook andere bijwerkingen aan verbonden waren. Het gebruik van de Cortisone was niet langer houdbaar en werd na enkele jaren afgebouwd. Uiteindelijk werd mijn apotheekkastje aangevuld met vooral veel NSAID’s of ontstekingsremmers.

Toen Jasper twee jaar was ben ik een jaartje deeltijds gaan werken omdat een fulltime job moeilijk te combineren was met de problemen op het vlak van mijn gezondheid. Dat was best wel een goede keuze.

Maar plots werd ik voor een voldongen feit geplaatst! Een grote uitdaging … waarvoor ik niet zelf had gekozen … Van de ene op de andere dag werd ik een gescheiden moeder met een kleutertje die op zoek moest naar een nieuwe woning én dus maar beter opnieuw fulltime kon gaan werken. Drie maanden tijd voor het zoeken naar een nieuwe woning …Aanvraag ingediend om bij de aanvang van het nieuwe schooljaar opnieuw fulltime te werken …Nog steeds aan ‘de pil’ maar geen partner meer … deed me denken aan toen ik zestien was.

En veeeeel stress!

Wat zou dit allemaal met het ‘hoofdpijnbeest’ doen? Maar ik had geen keuze! Sterk zijn, voor mezelf en mijn zoontje!

karine.braeckman@telenet.be

(wordt vervolgd)

Karine B.  Eindelijk een diagnose; daarna de zoektocht naar de passende medicatie:  deel 2